Kognitywistyka i neurokognitywistyka to dwie pokrewne, ale różniące się dziedziny badawcze.
Kognitywistyka koncentruje się głównie na badaniu procesów poznawczych, czyli sposobu, w jaki ludzki umysł przetwarza informacje, podejmuje decyzje, pamięta, uczy się i rozwiązuje problemy. Badacze kognitywistyki analizują struktury poznawcze, takie jak uwaga, percepcja, pamięć, język, myślenie i podejmowanie decyzji, oraz starają się zrozumieć, jak te procesy zachodzą wewnątrz umysłu. Metody badawcze kognitywistyki obejmują eksperymenty psychologiczne, modelowanie komputerowe, badania behawioralne i badania na grupach populacyjnych.
Z drugiej strony, neurokognitywistyka łączy w sobie kognitywistykę z neurobiologią, czyli nauką o mózgu. Neurokognitywistyka skupia się na badaniu, jak mózg wpływa na procesy poznawcze oraz jak te procesy są reprezentowane w mózgu. Badacze neurokognitywistyki wykorzystują zaawansowane techniki obrazowania mózgu, takie jak rezonans magnetyczny funkcjonalny (fMRI), elektroencefalografia (EEG) czy magnetoencefalografia (MEG), aby śledzić aktywność mózgu podczas wykonywania różnych zadań poznawczych. Neurokognitywistyka dąży do identyfikacji obszarów mózgu odpowiedzialnych za konkretne funkcje poznawcze oraz analizy, jak te obszary są ze sobą powiązane.
Podsumowując, kognitywistyka skupia się na badaniu procesów poznawczych na poziomie umysłu, podczas gdy neurokognitywistyka łączy te badania z analizą struktur i funkcji mózgu. Neurokognitywistyka stanowi rozszerzenie kognitywistyki, które umożliwia głębsze zrozumienie podstaw neurologicznych procesów poznawczych.
